Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

…καὶ διαλαθὼν ὑπεχώρησεν 31 Ιουλίου 2015 από  Τσαλουχίδης Παντελής   Μια από τις  εμμονές τις οποίες αρνούμαι να αποβάλω,  είναι και η αδυναμία μου να συμπαθήσω τον υπερρεαλισμό στη λογοτεχνία (ενώ ισχύει σε μεγάλο βαθμό το αντίθετο στη ζωγραφική). Από την πρώτη της εφηβείας μου επαφή με τους υπερρεαλιστές (ήταν νομίζω η «Κοιλάδα με τους ροδώνες»)  έως και σήμερα, ουδέποτε κατάφερα να συμφιλιωθώ πλήρως με τους επιγόνους του Μπρετόν, Έλληνες και μη. Έχοντας τότε ως πρότυπο τον σεφερικό μοντερνισμό, έβλεπα τον υπερρεαλισμό ως περισσότερο ως ποίηση-φάρσα που ευνοεί την προχειρότητα, την παραδοξολογία και την ευκολία υπό το πρόσχημα της άρνησης κάθε λογικής νοηματικής ακολουθίας.    Δυστυχώς, πέρα από τον υπερρεαλισμό στη λογοτεχνία (που η ανάγνωσή της είναι τελικά ελεύθερη επιλογή του αναγνώστη), υπάρχει και ο αναπόφευκτος και αναπόδραστος υπερρεαλισμός της καθημερινής μας πολιτικής πραγματικότητας. Μέσα σε ένα εξάμηνο η επί μακρόν α

Καμυ: Ευρωπαϊκος πολιτισμος « Υ π άρχει μια Ευρώ π η αστική , ατομίστρια , εκείνη π ου σκέφτεται τα ψυγεία της , τα γαστρονομικά της εστιατόρια , π ου λέει " εγώ δεν ψηφίζω "» Πρόκειται , μα την αλήθεια , για την αστική Ευρώ π η . Τούτη εδώ δεν θέλει να ζήσει . Λέει βέβαια ότι θέλει να ζήσει , αλλά το π οθέτησε τη ζωή σ ' ένα ε π ί π εδο τόσο χαμηλό π ου έχει ελάχιστες π ιθανότητες να π αραταθεί στην ιστορία , φυτοζωεί , και καμιά κοινωνία δεν μ π όρεσε να φυτοζωήσει για π ολύ . Εδώ , όμως , δεν βλέ π ω κάτι π ου να είναι η έκφραση του κλασικού μέτρου . Βλέ π ω μόνον έναν ατομικιστικό μηδενισμό , αυτόν π ου λέει " δεν θέλουμε ούτε ρομαντισμό ούτε υ π ερβολή , δεν θέλουμε να ζήσουμε στα όρια ούτε να γνωρίσουμε τη διάσ π αση ". Αν δεν θέλετε να ζήσετε στα όρια ούτε να γνωρίσετε τη διάσ π αση , τότε δεν π ρόκειται να ζήσετε , και