Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

    Εισαγωγή Στις 21 Οκτωβρίου 2020 δημοσιεύτηκε και αναπαράχθηκε σε ιστοσελίδες ηλεκτρονικών εφημερίδων και στα social media το βίντεο-κλιπ της επίσημης, ορισμένης από το κράτος, οργανωτικής επιτροπής για τους εορτασμούς των διακοσίων χρόνων από την ελληνική επανάσταση του 1821. Το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι χοροί», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1983 και χορεύτηκε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 στο στάδιο της Αγοράς Καλατράβα, επιλέχθηκε για να αντιπροσωπεύσει το μεγάλο επετειακό γεγονός μέσω μιας πολυμεσικής αισθητοποίησης του εθνικού μύθου. Ποιον όμως εθνικό μύθο; Ποια είναι τα επιμέρους νοήματα που συγκροτούνται, αίρονται, ή και επιλέγονται σκοπίμως; Και ποιες οι μεταξύ τους σχέσεις στο δίκτυο σημασιών   που παράγεται στη δημόσια σφαίρα της σύγχρονης ψηφιακής εποχής; Πώς και για πόσο θα διαμοιραστεί ιομορφικά στον κυβερνοχώρο; Σε ποιες συλλογικότητες και συναισθηματικές κοινότητες απευθύνεται και ποια η αποδοχή του αφηγήματος;   Ετεροτοπία και σύν

  24η Ιουλίου, μια επέτειος φάντασμα Στις αποσιωπήσεις της ιστορίας οδηγεί, πρωτίστως, η πολιτική χρήση της, [1] με εμβληματική τη στρατηγική της σύνθεσης ενός εθνικού φαντασιακού: Ό,τι δεν είναι συγκροτητικό της εθνικής ταυτότητας και κοινής εθνικής μνήμης, αποβάλλεται από το μνημονικό χώρο. Επίσης, ο έλεγχος του παρόντος μέσω του ελέγχου του παρελθόντος [2] προοιωνίζει την «επιθυμητή» πολιτική σταθερότητα. Ο συν-χρονισμός πολιτικών σχημάτων και ιστορικών γεγονότων, ενεργοποιεί τη αφαίρεση των «άβολων» μνημών, για τις ελίτ που συνεχίζουν να διαδραμματίζουν ρόλο στη δημόσια σφαίρα και να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή, από τη δημόσια μνήμη. Άλλοι παράγοντες αποσιωπήσεων, όχι απαραίτητα έξω από τη σχέση πολιτικής και ιστορίας, είναι οι ενοχλητικές μνήμες, τα ενοχικά συμπλέγματα και η μνήμη της ήττας των διαφορετικών ιστορικών υποκειμένων, και σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές ομάδες μνήμης, προστίθενται ο φόβος για τη γνώση του παρελθόντος, τα τραύματα, [3] αλλά και το κοινωνικό και ιστ