Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

σαρκωση πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; - ναι πόρνη, την ανθρώπινη φύση Στη γλώσσα και τη ζωή της Εκκλησίας τα Χριστούγεννα σημαίνουν Σάρκωση. Σάρκωση θα πει πως ο απερινόητος, απρόσιτος και άκτιστος Θεός ταπεινώνεται και γίνεται ένα με τη φθαρτή και θνητή φύση μας. Πραγματικά, όχι φανταστικά. Γίνεται πλήρης, όμοιος με μας άνθρωπος, αποκτά σάρκα και οστά. Αδειάζει η θεότητα μέσα στο κορμί της ανθρωπότητας από αγάπη και μόνον. Σκάνδαλο για τη λογική, τρέλα ακατανόητη. «Μυστήριον ξένον ορώ και παρόδοξον» ψάλλει ο υμνωδός της Εκκλησίας και έχει βαθιά επίγνωση του μυστηρίου που συντελείται, της παραδοξότητας δίχως προηγούμενο. Μόνο με πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη, χωρίς όρους και όρια βιώνεις τέτοια αποκάλυψη. Ρίσκο, τελικά, η πίστη στο Θεό - όπως και στον έρωτα - δεν έχει ασφαλίσεις, κατοχυρώσεις, αποδείξεις. Διακινδυνεύεις, χάνεις ή κερδίζεις τα πάντα. «Κι΄ όποιος δεν απελπίστηκε απ΄ όλα δεν τρέχει κοντά στον Θεό» (Κόντογλου). Με τόλμη που εκπλήσσει ακόμη και σήμε

   ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι μπατιρημένο κουρεῖο Σάββατο βράδυ χωρὶς δουλειὰ μπατιρημένο κορμὶ Σάββατο βράδυ χωρὶς ἔρωτα τὸ φιλὶ ἑνώνει πιὸ πολὺ ἀπ᾿ τὸ κορμὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν οἱ πιὸ πολλοὶ τὸ γατί μου δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια θέλει καὶ φαΐ τὸ κορμί μου δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ θέλει καὶ χάδια ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά; ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου – πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας; ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει μὲ γέλασες μὲ γέρασες μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια τοῦ ἀλφαβήτου μας κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε; κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε; ἔχτισα τὸν παράδεισό μου μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν Θανάση γ