Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

  Ψηφιακή δημόσια Ιστορία  και  Δημόσια ψηφιακή Ιστορία Στο μετα-νεωτερικό παρόν, η παγκοσμιοποιημένη επικοινωνία, η ψηφιακή στροφή στον ακαδημαϊκό αλλά και δημόσιο λόγο,   η έκρηξη της μνήμης ως αντίβαρο στην ταχύρρυθμη ανατροπή των βεβαιοτήτων, [1]   και το έθος της υπέρογκης πληροφορίας, συγκρότησαν νέες σημασίες, μεθόδους και πρακτικές αναπαράστασης του παρελθόντος και κυρίως κατέστησαν το περιεχόμενό του εύπλαστο, [2] αχρονικό [3] και «ανοιχτό». [4] Η νέα ιστορία στην εποχή του «ψηφιακού», [5] δημόσιου [6] ανθρώπου είναι μια πρόκληση μετατόπισης της ανθρώπινης ιστορικής εμπειρίας από χώρους φυσικούς, σε χώρους ψηφιακούς, και ταυτόχρονα, μια διεύρυνση της επικοινωνιακής περίστασης, μέσω αυτής της ψηφιακής εμπειρίας. [7]           Η Ψηφιακή και η Δημόσια Ιστορία είναι δύο επικοινωνούσες πειθαρχίες που αλληλοτροφοδοτούνται και δραστηριοποιούνται σε ένα δυναμικό πεδίο σχέσεων και επικοινωνιακών διαδικασιών. [8] Η Ψηφιακή εμπνέεται από τη Δημόσια, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει

ΣΤΙΓΜΗ ..για κείνες τις πολλές στιγμές, αλλά και τη μία, εκείνη τη μοναδική..     Συνήθως ο χειμώνας έρχεται το συντομότερο στη διάρκεια κάποιων ημερών, αλλά όχι απ΄τη μια στιγμή στην άλλη, όπως έγινε φέτος, σήμερα δηλαδή. Κι όποιοι είναι της στιγμής, έτρεξαν τη Δευτέρα στο Καραβοστάσι, μιά ώρα και κάτι από τα Γιάννενα, για να χαρούν τη θάλασσα και τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού. Αυτές που συνηθίζουμε να απαθανατίζουμε με τον φωτογραφικό φακό, γιατί ως γνωστόν, ο άνθρωπος αρέσκεται στο να παγώνει τις στιγμές, για να τις κάνει ακόμη πιο σημαντικές,   να τις διατηρήσει  στη μνήμη. Επιθυμεί να αποτυπώνει το χρόνο. Και μάλλον η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που αποτελείται από ανθρώπινες αναμνήσεις, από ανθρώπινες στιγμές .    Σύμφωνα με το λεξικό του Δημητράκου, στιγμή είναι το τσίμπημα κάποιου αιχμηρού, μικρούτσικου αλλά σουβλερού αντικειμένου, μιας βελόνας που στίκτει το δέρμα στο τατουάζ, μιας λόγχης που τρυπάει το σώμα, είναι η