Ψηφιακή Ιστορία και Δημόσια Ιστορία
Ψηφιακή δημόσια Ιστορία και Δημόσια ψηφιακή Ιστορία Στο μετα-νεωτερικό παρόν, η παγκοσμιοποιημένη επικοινωνία, η ψηφιακή στροφή στον ακαδημαϊκό αλλά και δημόσιο λόγο, η έκρηξη της μνήμης ως αντίβαρο στην ταχύρρυθμη ανατροπή των βεβαιοτήτων, [1] και το έθος της υπέρογκης πληροφορίας, συγκρότησαν νέες σημασίες, μεθόδους και πρακτικές αναπαράστασης του παρελθόντος και κυρίως κατέστησαν το περιεχόμενό του εύπλαστο, [2] αχρονικό [3] και «ανοιχτό». [4] Η νέα ιστορία στην εποχή του «ψηφιακού», [5] δημόσιου [6] ανθρώπου είναι μια πρόκληση μετατόπισης της ανθρώπινης ιστορικής εμπειρίας από χώρους φυσικούς, σε χώρους ψηφιακούς, και ταυτόχρονα, μια διεύρυνση της επικοινωνιακής περίστασης, μέσω αυτής της ψηφιακής εμπειρίας. [7] Η Ψηφιακή και η Δημόσια Ιστορία είναι δύο επικοινωνούσες πειθαρχίες που αλληλοτροφοδοτούνται και δραστηριοποιούνται σε ένα δυναμικό πεδίο σχέσεων και επικοινωνιακών διαδικασιών. [8] Η Ψηφιακή εμπνέεται από τη Δημόσια, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει