Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Λαoς και Κολωνακι σκέψεις για ένα ΚΑΙ που έχει χαθεί   Αυτό το ΚΑΙ λοιπόν, ήταν μια κάποια λύσις, ήταν η διατήρηση ισορροπιών, τόσο εντός της χώρας μας, όσο και διακρατικά, ακόμη και πανανθρώπινα. Λέγαμε: Αμερική ΚΑΙ Ρωσία, Δύση ΚΑΙ Ανατολή, Εθνος ΚΑΙ Οικουμένη,  κτλ.  Αυτό το ΚΑΙ ήταν κάτι σαν τη ράβδο ενός ζυγού. Αυτό το ΚΑΙ, ο απλούστατος παρατακτικός σύνδεσμος, κρύβει μια αντίθεση:  άλλο πράγμα ο Λαός, άλλο το Κολωνάκι. Η κατάρρευση αρχίζει από τη στιγμή που ο Λαός έγινε Κολωνάκι και το Κολωνάκι,  Λαός. Έγινε, μας έκαναν, τα φάγαμε εμείς, τα έφαγαν εκείνοι, τα φάγαμε μαζί τους, δεν έχει σημασία. Αυτά φαγώθηκαν. Ποια; Μα οι συνειδήσεις. Οι συνειδήσεις που οριοθετούν την ταυτότητα. Ταυτότητα αισθητική . Και το μπάσι στο χτιστό τζάκι καλό ήταν και τα ασβεστωμένα πεζούλια με τις γλάστρες.  Ακόμη και οι μπρούτζινοι πολυέλαιοι στα μεγάλα σαλόνια και τα εβένινα γραφεία.. Αλλά εκείνο το τουρκομπαρόκ δεν υποφέρεται…. Ταυτότητα ηθική. Ξέρω τα πλαίσια του ήθους