Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Ιδεολογικές και επιστημολογικές διαφορές στην ελληνική ιστοριογραφία στο μεταίχμιο του 19ου - 20ου αιώνα. Το παράδειγμα του Σπυρίδωνα Λάμπρου και Παύλου Καρολίδη Η ιδέα του έθνους στον ακαδημαϊκό, κοινωνικό και πολιτικό «λόγο» ( discourse) των Σπ. Λάμπρου και Π. Καρολίδη αποτέλεσε το κύριο κίνητρο που συμπόρευσε ή διαχώρισε τους δύο Έλληνες ιστορικούς στην καμπή του 19 ου αιώνα, ενώ η επιστημολογική τους διαφοροποίηση έχει να κάνει τόσο με την ξεχωριστή τους ιδεολογική οπτική, όσο και με τις εξελίξεις της ευρωπαϊκής και ελληνικής ιστοριογραφίας. Η κοινή τους μέριμνα, τόσο για τον ιστορικό προσδιορισμό του «Έθνους», όσο και για την αναζήτηση ενός ιστοριογραφικού επιχειρήματος που θα τεκμηριώνει τις γεωπολιτικές διεκδικήσεις του Έθνους στο παρόν (Κουμπουρλής, 2012: 535) οδηγεί και τους δύο στο να σταθούν εμφατικά στην επίμαχη περίοδο του Βυζαντίου. Οι διαφορές τους από την άλλη, συνοψίζονται, ίσως, στο κοινωνικο-πολιτικό συγκείμενο της «αυτοχθονίας» του πρώτου,

Ο ΥΛΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ:   ΟΙ ΑΝΔΡΙΑΝΤΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ ΚΩΛΕΤΤΗ Εισαγωγική σημείωση Στη φράση τα πράγματα δεν τα βλέπουμε όπως είναι, τα βλέπουμε όπως εμείς είμαστε, που αποδίδεται στη συγγραφέα Anais Nin (1960) και είναι αλιευμένη από το διαδίκτυο, [1] «τ α πράγματα »  νοηματοδοτούνται « κατ’ εικόνα » και « καθ’ ομοίωσιν » του ανθρώπινου υποκειμένου, αποκτώντας προσωπικότητα, σωματικότητα, αισθητηριακότητα, κι έναν αυτόνομο απενοχοποιημένο οντολογικό χώρο, ο οποίος όμως διαπλέκεται ή ταυτίζεται με τον ανθρώπινο, [2]   ιδιωτικό ή δημόσιο. Το απόφθεγμα της Νιν, ειπωμένο πριν από τις φαινομενολογικές προσεγγίσεις κατά τις οποίες καίριο ζήτημα είναι η κατανόηση και περιγραφή των πραγμάτων, έτσι όπως βιώνονται από ένα υποκείμενο, [3]   και πριν από την έκκληση του Pinney να σκεφτούμε «εκτός πλαισίου», [4] ή του Tilley, να αποκτήσουμε μια ζωντανή αισθητηριακή και σωμ