Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

κοντα στο μεσονυχτι...   Ἀγωνία Μοναχός Ἀμόναχος, Ἀπὸ τὴ συλλογὴ « Ψυχή μου », ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1993. Ἡ νύχτα σ' αὐτὸν τὸν τόπο ἔχει φεγγάρι καὶ πέτρες Νύχτα καὶ ἡ ἀδελφή μου. Τράβηξε λίγο τὰ μπράτσα σου νὰ δῶ τὸ πρόσωπό σου νὰ χαρῶ. Τὰ μάτια σου δυὸ λίμνες στίλβουσες στὴν ἀνατολή. Οἱ παρειές σου ρόδινες στὸ χρῶμα τοῦ σούρουπου. Τὸ δέρμα τὸ λεπτὸ κάτω ἀπ' τὰ μάτια σου μαβί, μαγευτικὸ σὰν τριαντάφυλλο βαθύ. Τὰ μπράτσα σου μίσχοι ἀγκαθωτοί. Σὲ κάθε ἄγγιγμά σου ξυπνῶ ἀπὸ ‘νὰ βὰθὺ καὶ ταλαίπωρο ὄνειρο.

Κ.Π.Καβαφης, "Δαρειος"  Κωνσταντίνος Μάντης Ο ποιητής Φερνάζης το σπουδαίον μέρος του επικού ποιήματός του κάμνει. Το πώς την βασιλεία των Περσών παρέλαβε ο Δαρείος Υστάσπου. (Aπό αυτόν κατάγεται ο ένδοξός μας βασιλεύς, ο Μιθριδάτης, Διόνυσος κ’ Ευπάτωρ). Aλλ’ εδώ χρειάζεται φιλοσοφία· πρέπει ν’ αναλύσει τα αισθήματα που θα είχεν ο Δαρείος: ίσως υπεροψίαν και μέθην· όχι όμως — μάλλον σαν κατανόησι της ματαιότητος των μεγαλείων. Βαθέως σκέπτεται το πράγμα ο ποιητής. Aλλά τον διακόπτει ο υπηρέτης του που μπαίνει τρέχοντας, και την βαρυσήμαντην είδησι αγγέλλει. Άρχισε ο πόλεμος με τους Pωμαίους. Το πλείστον του στρατού μας πέρασε τα σύνορα. Ο ποιητής μένει ενεός. Τι συμφορά! Πού τώρα ο ένδοξός μας βασιλεύς, ο Μιθριδάτης, Διόνυσος κ’ Ευπάτωρ, μ’ ελληνικά ποιήματα ν’ ασχοληθεί. Μέσα σε πόλεμο — φαντάσου, ελληνικά ποιήματα. Aδημονεί ο Φερνάζης. Aτυχία! Εκεί που το είχε θετικό με τον «Δαρείο» ν’ αναδειχθεί, και τους επικριτάς του, τους φθονερούς,