Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Ιστορία δεν είναι η μελέτη του παρελθόντος, αλλά η συγχρονική διαχρονία, ή η διαχρονική συγχρονία… Benedetto Crocce: “Κάθε ιστορία είναι μια σύγχρονη ιστορία” Για να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με την παραπάνω θέση του Κρότσε, θα πρέπει να ορίσουμε κατ΄αρχάς, δύο έννοιες, αυτήν της “ιστορίας” και αυτήν της “συγχρονίας” . Η ετυμολογία της λέξης Ιστορία (από το αρχαίο ελληνικό ἵστωρ < εἴδω, οἶδα, = γνωρίζω δια της εμπειρίας και των αισθήσεων, βλέπω, « Ἡ ἐκ τῆς ἐρεύνης κι ἐξετάσεως κτηθεῖσα γνῶσις », εἰδήμων = αυτός που γνωρίζει καλά, έχοντας άμεση αντίληψη των πραγμάτων) και η ετυμολογία της λέξης Συγχρονία (= αυτό που δεν είναι ούτε προτερόχρονο, ούτε υστερόχρονο, αλλά συμβαδίζει με τον κάθε φορά παρόντα χρόνο,) καθιστά εντελώς συμβατή την έκφραση “σύγχρονη ιστορία”. Έστω ιστορία = μελέτη παρελθόντος, σύμφωνα με τη γραμμική αντίληψη της ιστορίας του 19ου αιώνα από τους μεθοδιστές ιστορικούς, κατά τους οποίους η αντικειμενικότητα του ιστορικού, υφ

ΣΤΙΓΜΗ ..για κείνες τις πολλές στιγμές, αλλά και τη μία, εκείνη τη μοναδική..     Συνήθως ο χειμώνας έρχεται το συντομότερο στη διάρκεια κάποιων ημερών, αλλά όχι απ΄τη μια στιγμή στην άλλη, όπως έγινε φέτος, σήμερα δηλαδή. Κι όποιοι είναι της στιγμής, έτρεξαν τη Δευτέρα στο Καραβοστάσι, μιά ώρα και κάτι από τα Γιάννενα, για να χαρούν τη θάλασσα και τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού. Αυτές που συνηθίζουμε να απαθανατίζουμε με τον φωτογραφικό φακό, γιατί ως γνωστόν, ο άνθρωπος αρέσκεται στο να παγώνει τις στιγμές, για να τις κάνει ακόμη πιο σημαντικές,   να τις διατηρήσει  στη μνήμη. Επιθυμεί να αποτυπώνει το χρόνο. Και μάλλον η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που αποτελείται από ανθρώπινες αναμνήσεις, από ανθρώπινες στιγμές .    Σύμφωνα με το λεξικό του Δημητράκου, στιγμή είναι το τσίμπημα κάποιου αιχμηρού, μικρούτσικου αλλά σουβλερού αντικειμένου, μιας βελόνας που στίκτει το δέρμα στο τατουάζ, μιας λόγχης που τρυπάει το σώμα, είναι η

Για την κατάργηση του Γυμνασίου Μουσιωτίτσας  29 Ιουνίου 2018 Είναι πραγματικά λυπηρό να καταργείται ένα σχολείο. Στην προκειμένη περίπτωση του Γυμνασίου Μουσιωτίτσας, πρόκειται για την μοναδική   κατάργηση σχολικής μονάδας σε όλη την Ελλάδα και μάλιστα του μοναδικού σχολείου δευτεροβάθμιας υποχρεωτικής εκπαίδευσης σ΄έναν μεγάλο Δήμο 64 χωριών. Αλλά οι εγγεγραμμένοι μαθητές για το σχολικό έτος 2018-19 είναι πλέον τρεις και αυτοί μόνο στις δύο απ΄τις   τρεις τάξεις του Γυμνασίου. Ποιοί πολιτικοί, οικονομικοί, ή ακόμη και παιδαγωγικοί λόγοι άραγε θα δικαιολογούσαν τη διατήρηση του σχολείου; Ας ελπίσουμε ότι κατά τον   στρατηγικό σχεδιασμό του Υπουργείου Παιδείας για το μέλλον της συγκεκριμένης σχολικής μονάδας, έγιναν δημογραφικές και οικονομικές μελέτες, με έγκυρες προβλέψεις.. Γεγονός είναι ότι κράτος και τοπική κοινωνία αδιαφόρησαν επί σειρά ετών για τη φθίνουσα πορεία του μαθητικού δυναμικού του σχολείου και τώρα, ναι, ήρθε η ώρα του. Για μας τους εκπαιδευ