Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

      « e -κουλτούρα» και Δημόσια Ιστορία » Μπορεί ο μελετητής της δημόσιας ιστορίας να αναπτύξει παραγωγικό διάλογο σε ψηφιακή πλατφόρμα με ανθρώπους που συγκροτούν την ιστορική τους εμπειρία μέσω μιας βαθύτατα (!) ενεστωτοποιημένης, παραστασιοποιημένης, παιχνιδοποιημένης, αντίληψης του παρελθόντος; Αν στον ύστερο 20ό αιώνα, με τη στροφή στη «νέα μνήμη», [1] η «ιστορική κουλτούρα» δείχνει να αποσταθεροποιείται καθώς εκτίθεται σε καινοφανείς προκλήσεις , στον 21ο, η στροφή στην « e -κουλτούρα» ( e - food , e - shop , e - school , e - groups , e - cards …) δημιουργεί ένα καινούριο πεδίο διαδικτυακής δημόσιας ιστορικής κουλτούρας άνευ μνήμης.   Εδώ, το «e» συμπυκνώνει και αιχμαλωτίζει μέσα σε μια ελάχιστη γραφική και αναπαραστατική αποτύπωση, την πληρότητα των συμβάντων, τη μορφολογία του χώρου, τους χρονικούς αναβαθμούς, τις πολιτισμικές τελετουργίες, τη γλώσσα. Στη συνέχεια, η ιστορία, θρυμματίζεται και ρευστοποιείται ώστε να διαχυθεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε όλα τα ψηφιακά σ

ΣΤΙΓΜΗ ..για κείνες τις πολλές στιγμές, αλλά και τη μία, εκείνη τη μοναδική..     Συνήθως ο χειμώνας έρχεται το συντομότερο στη διάρκεια κάποιων ημερών, αλλά όχι απ΄τη μια στιγμή στην άλλη, όπως έγινε φέτος, σήμερα δηλαδή. Κι όποιοι είναι της στιγμής, έτρεξαν τη Δευτέρα στο Καραβοστάσι, μιά ώρα και κάτι από τα Γιάννενα, για να χαρούν τη θάλασσα και τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού. Αυτές που συνηθίζουμε να απαθανατίζουμε με τον φωτογραφικό φακό, γιατί ως γνωστόν, ο άνθρωπος αρέσκεται στο να παγώνει τις στιγμές, για να τις κάνει ακόμη πιο σημαντικές,   να τις διατηρήσει  στη μνήμη. Επιθυμεί να αποτυπώνει το χρόνο. Και μάλλον η έννοια του χρόνου είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που αποτελείται από ανθρώπινες αναμνήσεις, από ανθρώπινες στιγμές .    Σύμφωνα με το λεξικό του Δημητράκου, στιγμή είναι το τσίμπημα κάποιου αιχμηρού, μικρούτσικου αλλά σουβλερού αντικειμένου, μιας βελόνας που στίκτει το δέρμα στο τατουάζ, μιας λόγχης που τρυπάει το σώμα, είναι η