Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

  Ψηφιακή δημόσια Ιστορία  και  Δημόσια ψηφιακή Ιστορία Στο μετα-νεωτερικό παρόν, η παγκοσμιοποιημένη επικοινωνία, η ψηφιακή στροφή στον ακαδημαϊκό αλλά και δημόσιο λόγο,   η έκρηξη της μνήμης ως αντίβαρο στην ταχύρρυθμη ανατροπή των βεβαιοτήτων, [1]   και το έθος της υπέρογκης πληροφορίας, συγκρότησαν νέες σημασίες, μεθόδους και πρακτικές αναπαράστασης του παρελθόντος και κυρίως κατέστησαν το περιεχόμενό του εύπλαστο, [2] αχρονικό [3] και «ανοιχτό». [4] Η νέα ιστορία στην εποχή του «ψηφιακού», [5] δημόσιου [6] ανθρώπου είναι μια πρόκληση μετατόπισης της ανθρώπινης ιστορικής εμπειρίας από χώρους φυσικούς, σε χώρους ψηφιακούς, και ταυτόχρονα, μια διεύρυνση της επικοινωνιακής περίστασης, μέσω αυτής της ψηφιακής εμπειρίας. [7]           Η Ψηφιακή και η Δημόσια Ιστορία είναι δύο επικοινωνούσες πειθαρχίες που αλληλοτροφοδοτούνται και δραστηριοποιούνται σε ένα δυναμικό πεδίο σχέσεων και επικοινωνιακών διαδικασιών. [8] Η Ψηφιακή εμπνέεται από τη Δημόσια, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει

      « e -κουλτούρα» και Δημόσια Ιστορία » Μπορεί ο μελετητής της δημόσιας ιστορίας να αναπτύξει παραγωγικό διάλογο σε ψηφιακή πλατφόρμα με ανθρώπους που συγκροτούν την ιστορική τους εμπειρία μέσω μιας βαθύτατα (!) ενεστωτοποιημένης, παραστασιοποιημένης, παιχνιδοποιημένης, αντίληψης του παρελθόντος; Αν στον ύστερο 20ό αιώνα, με τη στροφή στη «νέα μνήμη», [1] η «ιστορική κουλτούρα» δείχνει να αποσταθεροποιείται καθώς εκτίθεται σε καινοφανείς προκλήσεις , στον 21ο, η στροφή στην « e -κουλτούρα» ( e - food , e - shop , e - school , e - groups , e - cards …) δημιουργεί ένα καινούριο πεδίο διαδικτυακής δημόσιας ιστορικής κουλτούρας άνευ μνήμης.   Εδώ, το «e» συμπυκνώνει και αιχμαλωτίζει μέσα σε μια ελάχιστη γραφική και αναπαραστατική αποτύπωση, την πληρότητα των συμβάντων, τη μορφολογία του χώρου, τους χρονικούς αναβαθμούς, τις πολιτισμικές τελετουργίες, τη γλώσσα. Στη συνέχεια, η ιστορία, θρυμματίζεται και ρευστοποιείται ώστε να διαχυθεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε όλα τα ψηφιακά σ