Λαός και Κολωνάκι

Λαoς και Κολωνακι

σκέψεις για ένα ΚΑΙ που έχει χαθεί

 

Αυτό το ΚΑΙ λοιπόν, ήταν μια κάποια λύσις, ήταν η διατήρηση ισορροπιών, τόσο εντός της χώρας μας, όσο και διακρατικά, ακόμη και πανανθρώπινα. Λέγαμε: Αμερική ΚΑΙ Ρωσία, Δύση ΚΑΙ Ανατολή, Εθνος ΚΑΙ Οικουμένη,  κτλ.  Αυτό το ΚΑΙ ήταν κάτι σαν τη ράβδο ενός ζυγού.

Αυτό το ΚΑΙ, ο απλούστατος παρατακτικός σύνδεσμος, κρύβει μια αντίθεση:  άλλο πράγμα ο Λαός, άλλο το Κολωνάκι. Η κατάρρευση αρχίζει από τη στιγμή που ο Λαός έγινε Κολωνάκι και το Κολωνάκι,  Λαός. Έγινε, μας έκαναν, τα φάγαμε εμείς, τα έφαγαν εκείνοι, τα φάγαμε μαζί τους, δεν έχει σημασία. Αυτά φαγώθηκαν. Ποια; Μα οι συνειδήσεις. Οι συνειδήσεις που οριοθετούν την ταυτότητα.

Ταυτότητα αισθητική. Και το μπάσι στο χτιστό τζάκι καλό ήταν και τα ασβεστωμένα πεζούλια με τις γλάστρες.  Ακόμη και οι μπρούτζινοι πολυέλαιοι στα μεγάλα σαλόνια και τα εβένινα γραφεία.. Αλλά εκείνο το τουρκομπαρόκ δεν υποφέρεται….

Ταυτότητα ηθική. Ξέρω τα πλαίσια του ήθους μου, γνωρίζω αυτά του ήθους του δικού τους. Η διαχείριση της όποιας σχέσης είναι μάλλον εφικτή.

Ταυτότητα πολιτική. Έχω την ετοιμότητα των διεκδικήσεων. Οι συγκρούσεις  αντικρουόμενων συμφερόντων, άσχετα απ΄το αποτέλεσμα, οδηγούν σε πολιτικούς αγώνες,  σε πολιτικές κατακτήσεις, στη συνειδητότητα της πολιτικής φύσης του πολίτη.

Ταυτότητα κοινωνική. Εδώ βέβαια τα χωράφια γίνονται λίαν επικίνδυνα. Ναρκοπέδιο σκέτο. Όχι, όχι, δεν υπεραμύνομαι της κοινωνικής ψαλίδας. Θοῦ Κύριε φυλακήν τῷ πληκτρολογίῳ μου…. Μια σκέψη μονάχα με ευλάβεια και αυτή ανάδρομη (Είναι γνωστό ότι οι κρίσεις εκ του αποτελέσματος παρέχουν περισσότερη ασφάλεια): Ένας πολυάριθμος λαός, μέσα στην καθαρότητα της κοινωνικής του συνείδησης ίσως μπορούσε να διατηρήσει απέναντι σ΄ ένα μικρό, παρότι ισχυρό Κολωνάκι, μια ιδιαίτερη δυναμική. Είναι άλλο να έχεις το Κολωνάκι σε χρυσό κλουβί μπροστά σου, ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, ακόμη κι αν σε πυροβολεί καθημερινά, από το να είναι στο πουθενά, σε διάφορους κεντρικούς server της Google ανά τον κόσμο, στους οίκους τους Λευκούς, τους τραπεζικούς, σε μεγάλους υπόγειους στρατιωτικούς σταθμούς και στους πλανήτες του σύμπαντος.

Ταυτότητα εθνική. Άλλο ναρκοπέδιο. Δε θα εισέλθω σε χώρους ιστορικοπολιτικών αναλύσεων – αυτές τις έχουν κάνει ήδη οι πολύ ικανοί – ως προς το αν φταίει περισσότερο η Αριστερά ή η Δεξιά, η άκρα από δω ή η άκρα από κει, για το ότι εγώ σήμερα ως Ελληνίδα, ακούγοντας τη λέξη «έθνος», ή βλέποντας μια ελληνική σημαία, αισθάνομαι εντελώς άβολα. Σκέφτομαι όμως ότι, όταν ο Λαός έγινε Κολωνάκι, η φούσκα ανάπτυξη και το life  style, του προσέδωσε και την ψευδαίσθηση της αναπτυγμένης ευρωπαϊκής Ελλάδας, συνοδευόμενης με μπόλικη δόση αλαζονείας, αλλά και απαξίωσης της έννοιας του πατριωτισμού. Τα παλαμάρια λύσατε, ήταν κάτι σαν σύνθημα. Το βαπόρι στολισμένο βγαίνει στον ανοιχτό ωκεανό της παγκοσμιότητας, και όμως..... αλλού.. ο Γάλβας τα στρατεύματά του συναθροίζει και τα ασκεί....  Ας ρωτήσει κάποιος έναν Ισπανό, Ιταλό, Άγγλο, Γάλλο, Πορτογάλο, Βούλγαρο (ας αφήσω απ έξω το Γερμανό για ευνόητους λόγους) κτλ, αν ντρέπεται ακόμα και να κρατήσει και όχι μόνο να δει, τη σημαία της χώρας του.

Ας επανέλθουμε

Έλεγα λοιπόν ότι αυτό το ΚΑΙ κρατά ισορροπίες, ακόμα και αν η ζυγαριά γέρνει μια προς τα δω και μια προς τα εκεί. Ακόμα κι αν το φορτίο για κάποιους είναι βαρύ, η αποτίναξή του και η μετατόπιση του βάρους, είναι θέμα χρόνου.  Είναι αυτό το ΚΑΙ που καθορίζει τα δομικά πλαίσια πρωταρχικών* σχημάτων. Η σύνθλιψη λοιπόν αυτού του ΚΑΙ βρίσκεται στον πυρήνα της εξέλιξης του ανθρώπινου γίγνεσθαι. Μιλάω παρόλα αυτά για εξελικτική πορεία και όχι για κατάρρευση. Ίσως επειδή δε μ΄αρέσει κανενός είδους κινδυνολογία. Τα άτομα, οι κοινωνίες, τα έθνη, θα ακολουθήσουνε το ρου της εξέλιξης. 

Δεν κρύβω όμως ότι προσπαθώ να συναντήσω στη ζωή μου ανθρώπους που υπεραμύνονται αυτού του ΚΑΙ, αυτών των πρωταρχικών σχημάτων. Άλλο Γυναίκα και άλλο Άνδρας, άλλο είναι η Φύση και άλλο η Τεχνολογία, άλλο ο σεβασμός σε αυτά, η αξιοποίησή τους και άλλο η ταύτισή τους, όπως επίσης άλλο Θεός και άλλο Διάβολος. Η διάχυση των δύο φύσεων, είναι ενάντια στον άνθρωπο και σε κάθε ανθρωπιστική ιδέα. Βομβαρδίζει θεμέλια, κρύβει ορίζοντες, καταργεί δικαιώματα, συνειδήσεις, ταυτότητες! 

  *Όπου πρωταρχικός, όχι απαραίτητα ο συντηρητικός. Κάθε άλλο: θεωρώ πλέον ριζοσπαστικό, ευφυές και υγειές σε μια κοινωνία να κατορθώσει να διατηρήσει κάποιες πρωταρχικές δομές καλωσορίζοντας κάθε φορά τα νέα δεδομένα. 

                                      

Υ.Γ.  Στα μέσα Νοέμβρη, που γιορτάζουμε την πτώση της δικτατορίας και κατά συνέπεια την αρχή της μεταπολίτευσης, θα ήταν πιο επίκαιρες οι σκέψεις μου. Λαός και Κολωνάκι μαζί στο αεροδρόμιο να υποδεχτούν τον Κ. Καραμανλή, έγραφε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας. Αλλά εγώ χθες επισκέφτηκα τη Βουλή και την έκθεση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και έτσι κι αλλιώς αυτά τα πράγματα πάντα είναι επίκαιρα. Αυτό που τα «χαλάει» είναι οι επέτειοι ή οι παγκόσμιες ημέρες….