κοντα στο μεσονυχτι...
Ἀγωνία
Μοναχός Ἀμόναχος, Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Ψυχή μου», ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1993.
Ἡ νύχτα
σ' αὐτὸν τὸν τόπο
ἔχει φεγγάρι καὶ πέτρες
Νύχτα
καὶ ἡ ἀδελφή μου.
Τράβηξε λίγο τὰ μπράτσα σου
νὰ δῶ τὸ πρόσωπό σου
νὰ χαρῶ.
Τὰ μάτια σου δυὸ λίμνες
στίλβουσες
στὴν ἀνατολή.
Οἱ παρειές σου ρόδινες
στὸ χρῶμα τοῦ σούρουπου.
Τὸ δέρμα τὸ λεπτὸ
κάτω ἀπ' τὰ μάτια σου
μαβί, μαγευτικὸ σὰν τριαντάφυλλο
βαθύ.
Τὰ μπράτσα σου μίσχοι
ἀγκαθωτοί.
Σὲ κάθε ἄγγιγμά σου
ξυπνῶ
ἀπὸ ‘νὰ βὰθὺ
καὶ ταλαίπωρο
ὄνειρο.
σ' αὐτὸν τὸν τόπο
ἔχει φεγγάρι καὶ πέτρες
Νύχτα
καὶ ἡ ἀδελφή μου.
Τράβηξε λίγο τὰ μπράτσα σου
νὰ δῶ τὸ πρόσωπό σου
νὰ χαρῶ.
Τὰ μάτια σου δυὸ λίμνες
στίλβουσες
στὴν ἀνατολή.
Οἱ παρειές σου ρόδινες
στὸ χρῶμα τοῦ σούρουπου.
Τὸ δέρμα τὸ λεπτὸ
κάτω ἀπ' τὰ μάτια σου
μαβί, μαγευτικὸ σὰν τριαντάφυλλο
βαθύ.
Τὰ μπράτσα σου μίσχοι
ἀγκαθωτοί.
Σὲ κάθε ἄγγιγμά σου
ξυπνῶ
ἀπὸ ‘νὰ βὰθὺ
καὶ ταλαίπωρο
ὄνειρο.
