Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Διαγωνισμα Ιστοριας Β - Υλη Η Ύλη για το διαγώνισμα στην Ιστορία της Β Λυκείου, α΄τετραμήνου Και…καλό διάβασμα.!!!!!  Το τμήμα Β1: -από το κεφ1. 5, "Η Εικονομαχία", μόνο το β. Έναρξη της εικονομαχίας (σελ. 22) - το κεφ.1. 6, "Κοινωνία και οικονομία", όλο . (σελ. 23-25) -από το κεφ. 1.7, "Σλάβοι και Βούλγαροι", μόνο το β. Ίδρυση του κράτους των Βουλγάρων (σελ. 26-27) - το κεφ. 1. 8, "Το φραγκικό κράτος υπό τις δυναστείες των Μεροβιγγείων και των Καρολιδών", όλο, (σελ. 28-31) -το κεφ.2.1,  "Προοίμιο της ακμής του Βυζαντινού κράτους", όλο (σελ.34-35) -από το κεφ. 2.3, "Κοινωνία", το β. Η μεσαία τάξη και το γ. Η κοινωνία του χωρίου και η πάλη κατά των δυνατών (σελ. 38-39) -από το κεφ.2.7, "Το σύστημα της φεουδαρχίας", μόνο το α. Χαρακτηριστικά και εξέλιξη (σελ. 50-51) Μην ξεχάσετε να μελετήσετε τα παραθέματα των αντίστοιχων ενοτήτων!!! Το τμήμα Β4:  - από το κεφ.1.2, &qu

κοντα στο μεσονυχτι...   Ἀγωνία Μοναχός Ἀμόναχος, Ἀπὸ τὴ συλλογὴ « Ψυχή μου », ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1993. Ἡ νύχτα σ' αὐτὸν τὸν τόπο ἔχει φεγγάρι καὶ πέτρες Νύχτα καὶ ἡ ἀδελφή μου. Τράβηξε λίγο τὰ μπράτσα σου νὰ δῶ τὸ πρόσωπό σου νὰ χαρῶ. Τὰ μάτια σου δυὸ λίμνες στίλβουσες στὴν ἀνατολή. Οἱ παρειές σου ρόδινες στὸ χρῶμα τοῦ σούρουπου. Τὸ δέρμα τὸ λεπτὸ κάτω ἀπ' τὰ μάτια σου μαβί, μαγευτικὸ σὰν τριαντάφυλλο βαθύ. Τὰ μπράτσα σου μίσχοι ἀγκαθωτοί. Σὲ κάθε ἄγγιγμά σου ξυπνῶ ἀπὸ ‘νὰ βὰθὺ καὶ ταλαίπωρο ὄνειρο.

Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,  και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν• με του Καιρού τα αλλάματα, που αναπαημό δεν έχουν,  μα στο Kαλό κι εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν• και των Αρμάτω’ οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,  του Έρωτα οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη• αυτά να μ’ εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,  ν’ αναθιβάλω και να πω τα κάμαν και τα φέρας μιά Κόρη κι έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα’ ομάδι σε μια Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.  Kαι τ’ όνομά τση το γλυκύ το λέγαν Aρετούσα,  οι ομορφιές τση ήσαν πολλές, τα κάλλη τση ήσαν πλούσα. Xαριτωμένο θηλυκό την ήκαμεν η Φύση,  κι η σιάτση δεν ευρίσκετο σ’ Aνατολή και Δύση.  Kαι τ’ όνομά του νιούτσικου Pωτόκριτο το λέγαν,  ήτονε τσ’ αρετής πηγή και τσ’ αρχοντιάς η φλέγα• κι όλες τσι χάρες π’ Oυρανός και τ’ Άστρη εγεννήσαν,  μ’ όλες τον εμοιράνανε, μ’ όλες τον εστολίσαν.  Kι όντεν η νύκτα η δροσερή κάθ’ άνθρωπο αναπεύγει,  και κάθε ζο να κοιμηθεί τόπο να βρει γυρεύγει,  ήπαιρνεν το λαγούτο του, κι ε

Μηδενισμου τερατογενεσεις Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς  Η εξάπλωση του Ισλάμ στον σημερινό κόσμο είναι έκπληξη, μαζί και αίνιγμα. Εκπληξη, για τη δυναμική της εξάπλωσης, την ταχύτητα και τις γεωγραφικές της διαστάσεις, την ικμάδα που εμφανίζει αυτή η θρησκεία στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού ριζικά αντιμεταφυσικού. Αίνιγμα, γιατί η θρησκεία η ισλαμική, χωρίς να το επιδιώξει, έχει φτάσει να λειτουργεί σαν πόλος συσπείρωσης σε μια διεθνή στράτευση ενάντια στη Δύση χρησιμοποιώντας τους τρόπους και τις πρακτικές της Δύσης. Το σκάνδαλο οξύνεται από τον αριθμό των θαυμαστών που αποκτά το Ισλάμ στους κόλπους των ίδιων των κοινωνιών της Δύσης: Γηγενείς Δυτικοί γοητεύονται από την ισλαμική θρησκεία, σπεύδουν να προσχωρήσουν σε αυτήν, να παραδοθούν με ολοκληρωτική αφοσίωση στον φανατισμένο αντίπαλο. Ο Βρετανός μασκοφόρος, που αποκεφαλίζει μπροστά στην κάμερα «απίστους» με την άνεση που θα έλιωνε πατώντας την μια κατσαρίδα, είναι φανερό ότι μισεί με πάθος τον πολι

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας « δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό ». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμέν η τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν. Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις». Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο. Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο. Μανόλης Αναγνωστάκης |Νοέμβρης 1983|