Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

      « e -κουλτούρα» και Δημόσια Ιστορία » Μπορεί ο μελετητής της δημόσιας ιστορίας να αναπτύξει παραγωγικό διάλογο σε ψηφιακή πλατφόρμα με ανθρώπους που συγκροτούν την ιστορική τους εμπειρία μέσω μιας βαθύτατα (!) ενεστωτοποιημένης, παραστασιοποιημένης, παιχνιδοποιημένης, αντίληψης του παρελθόντος; Αν στον ύστερο 20ό αιώνα, με τη στροφή στη «νέα μνήμη», [1] η «ιστορική κουλτούρα» δείχνει να αποσταθεροποιείται καθώς εκτίθεται σε καινοφανείς προκλήσεις , στον 21ο, η στροφή στην « e -κουλτούρα» ( e - food , e - shop , e - school , e - groups , e - cards …) δημιουργεί ένα καινούριο πεδίο διαδικτυακής δημόσιας ιστορικής κουλτούρας άνευ μνήμης.   Εδώ, το «e» συμπυκνώνει και αιχμαλωτίζει μέσα σε μια ελάχιστη γραφική και αναπαραστατική αποτύπωση, την πληρότητα των συμβάντων, τη μορφολογία του χώρου, τους χρονικούς αναβαθμούς, τις πολιτισμικές τελετουργίες, τη γλώσσα. Στη συνέχεια, η ιστορία, θρυμματίζεται και ρευστοποιείται ώστε να διαχυθεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε όλα τα ψηφιακά σ

Ο ΥΛΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ:   ΟΙ ΑΝΔΡΙΑΝΤΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ ΚΩΛΕΤΤΗ Εισαγωγική σημείωση Στη φράση τα πράγματα δεν τα βλέπουμε όπως είναι, τα βλέπουμε όπως εμείς είμαστε, που αποδίδεται στη συγγραφέα Anais Nin (1960) και είναι αλιευμένη από το διαδίκτυο, [1] «τ α πράγματα »  νοηματοδοτούνται « κατ’ εικόνα » και « καθ’ ομοίωσιν » του ανθρώπινου υποκειμένου, αποκτώντας προσωπικότητα, σωματικότητα, αισθητηριακότητα, κι έναν αυτόνομο απενοχοποιημένο οντολογικό χώρο, ο οποίος όμως διαπλέκεται ή ταυτίζεται με τον ανθρώπινο, [2]   ιδιωτικό ή δημόσιο. Το απόφθεγμα της Νιν, ειπωμένο πριν από τις φαινομενολογικές προσεγγίσεις κατά τις οποίες καίριο ζήτημα είναι η κατανόηση και περιγραφή των πραγμάτων, έτσι όπως βιώνονται από ένα υποκείμενο, [3]   και πριν από την έκκληση του Pinney να σκεφτούμε «εκτός πλαισίου», [4] ή του Tilley, να αποκτήσουμε μια ζωντανή αισθητηριακή και σωμ