Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

  24η Ιουλίου, μια επέτειος φάντασμα Στις αποσιωπήσεις της ιστορίας οδηγεί, πρωτίστως, η πολιτική χρήση της, [1] με εμβληματική τη στρατηγική της σύνθεσης ενός εθνικού φαντασιακού: Ό,τι δεν είναι συγκροτητικό της εθνικής ταυτότητας και κοινής εθνικής μνήμης, αποβάλλεται από το μνημονικό χώρο. Επίσης, ο έλεγχος του παρόντος μέσω του ελέγχου του παρελθόντος [2] προοιωνίζει την «επιθυμητή» πολιτική σταθερότητα. Ο συν-χρονισμός πολιτικών σχημάτων και ιστορικών γεγονότων, ενεργοποιεί τη αφαίρεση των «άβολων» μνημών, για τις ελίτ που συνεχίζουν να διαδραμματίζουν ρόλο στη δημόσια σφαίρα και να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή, από τη δημόσια μνήμη. Άλλοι παράγοντες αποσιωπήσεων, όχι απαραίτητα έξω από τη σχέση πολιτικής και ιστορίας, είναι οι ενοχλητικές μνήμες, τα ενοχικά συμπλέγματα και η μνήμη της ήττας των διαφορετικών ιστορικών υποκειμένων, και σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές ομάδες μνήμης, προστίθενται ο φόβος για τη γνώση του παρελθόντος, τα τραύματα, [3] αλλά και το κοινωνικό και ιστ

  Ψηφιακή δημόσια Ιστορία  και  Δημόσια ψηφιακή Ιστορία Στο μετα-νεωτερικό παρόν, η παγκοσμιοποιημένη επικοινωνία, η ψηφιακή στροφή στον ακαδημαϊκό αλλά και δημόσιο λόγο,   η έκρηξη της μνήμης ως αντίβαρο στην ταχύρρυθμη ανατροπή των βεβαιοτήτων, [1]   και το έθος της υπέρογκης πληροφορίας, συγκρότησαν νέες σημασίες, μεθόδους και πρακτικές αναπαράστασης του παρελθόντος και κυρίως κατέστησαν το περιεχόμενό του εύπλαστο, [2] αχρονικό [3] και «ανοιχτό». [4] Η νέα ιστορία στην εποχή του «ψηφιακού», [5] δημόσιου [6] ανθρώπου είναι μια πρόκληση μετατόπισης της ανθρώπινης ιστορικής εμπειρίας από χώρους φυσικούς, σε χώρους ψηφιακούς, και ταυτόχρονα, μια διεύρυνση της επικοινωνιακής περίστασης, μέσω αυτής της ψηφιακής εμπειρίας. [7]           Η Ψηφιακή και η Δημόσια Ιστορία είναι δύο επικοινωνούσες πειθαρχίες που αλληλοτροφοδοτούνται και δραστηριοποιούνται σε ένα δυναμικό πεδίο σχέσεων και επικοινωνιακών διαδικασιών. [8] Η Ψηφιακή εμπνέεται από τη Δημόσια, ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει