Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Η Οργόνη Του Dr Wilhelm Reich “Η ανακάλυψη της οργόνης έγινε μέσω της συνεπούς και λεπτομερούς μελέτης των ενεργειακών λειτουργιών, πρώτα στον ψυχικό τομέα και αργότερα στον τομέα των βιολογικών λειτουργιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία για την ύπαρξη μιας ενέργειας που κατέχει μια εξαιρετικά υψηλή βιολογική δραστηριότητα. Μένει μόνο να ανακαλυφθεί ποιά είναι η φύση της και πως μπορεί να μετρηθεί.” Wilhelm Reich Ο Αιθέρας ως υπαρκτό στοιχείο στο σύμπαν, έχει γίνει αντιληπτός από αρχαιοτάτων χρόνων και από πολλούς διαφορετικούς φιλοσοφικούς ανθρώπους. Τις δεκαετίες του 1930 – 1940, ο δρ. Βίλχελμ Ράιχ εντόπισε και μέτρησε την αιθερική ενέργεια (ενέργεια της ζωής, τσι, πράνα), την οποία ονόμασε ‘οργόνη’. http://www.wilhelmreich.gr/wilhelm-reich-and-medicine/the-importance-of-the-autonomic-nervous-system-for-reichs-work/%CE%B7-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%

Η σκακιερα από τη Μαρίνα Νούτσου Σε μια σκακιέρα υπάρχουν πιόνια με διαφορετικό χαρακτήρα. Τα περισσότερα είναι απλά και άμεσα αναλώσιμα. Τα εργαλεία για να κινηθεί το παιχνίδι. Τα υπόλοιπα - πιόνια κι αυτά- είναι εξειδικευμένα. Πραγματοποιούν μόνο μία εργασία, δεν επιτρέπεται να κάνουν τίποτε άλλο. Υπάρχουν και δύο περισσότερο πολύτιμα, επίσης, όμως πιόνια. Το ένα επιτρέπεται να κάνει δύο κινήσεις, το άλλο είναι σημαντικό για να κρατά το παιχνίδι. Και το παιχνίδι γίνεται για εκείνους που είναι έξω από τη σκ ακιέρα και κινούν τα πιόνια, θυσιάζοντας τα αναλώσιμα για να κρατήσουν όσο περισσότερο θέλουν τα πιο πολύτιμα. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί συναινούμε στο να μετατρέπουμε τα ίδια μας τα παιδιά σε τόσο μονοσήμαντες και μονοδιάστατες προσωπικότητες. Για να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν σα καλά εργαλεία από ένα σύστημα; Ποιος μας έπεισε ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από τη σκακιέρα;

Αναζητησεις, σχεδον.... συνηθισμενες  Διάβασα αυτό και μου άρεσε: "Ο ορισμός του σοφού είναι: ο άνθρωπος που δεν επιλέγει ποτέ. Ποτέ δεν επιλέγει το καλό, αντί για το κακό. Απλώς κινείται προς την κατεύθυνση του καλού. Μοιάζει με ηλιοτρόπιο. Όταν ο ήλιος είναι στην ανατολή, το λουλούδι στρέφεται ανατολικά. Δεν επιλέγει. Όταν ο ήλιος είναι στη δύση, το λουλούδι στρέφεται δυτικά. Ακολουθεί τον ήλιο. Δεν επιλέγει να στραφεί. Δεν αποφασίζει, δεν παίρνει μια απόφαση, δεν σκέφτεται: Τώρα πρέπει να στραφώ, γιατί ο ήλιος πήγε στη δύση." Σ΄ αυτό γίνεται λόγος για την ορθή γνώση που αποκτάται μετά από διαλογισμό. Στο Χριστιανισμό είναι η Γνώση του Θεού. Αυτή που έρχεται δι΄ αποκαλύψεως. Απλά τη ζεις. Την κατέχεις.  Αυτή που στηρίζεται στη δημιουργία και όχι στην τελεολογία. Αυτή που δεν έχει την ανάγκη της επιχειρηματολογίας, της σχέσης αιτίου-αιτιατού. Όταν απλά ΞΕΡΕΙΣ αυτό που ΕΙΝΑΙ . Και είναι μια γνώση μακριά από κάθε ορθολογιστικό πνεύμα,  από το δυτικό

Το Παριον Χρονικον .... Από τότε που ο Κέκροπας εβασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα Κεκροπία ονομάστηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο, έτος ΧΗΗΗΔΠΙΙΙ (1318 έτος)...... .................  έτος 35, όταν ο Ευκτήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. : Ένα αρχαίο χρονολόγιο χιλίων τριακοσίων χρόνων για την Αττική Π άριον Χρονικόν ή Μάρμαρον· μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ελληνική επιγραφή, γραμμένη στην αττική διάλεκτο από άγνωστο συγγραφέα, κατά την εποχή του άρχοντα Διόδμητου στην Αθήνα, το 264 ή 263 π.Χ. Είναι ένας χρονολογικός πίνακας των πιο σημαντικών ιστορικών γεγονότων από την εποχή του Κέκροπα, του μυθικού πρώτου βασιλιά των Αθηνών, μέχρι του Διόδμητου, καθώς αναφέρεται στην αρχή της επιγραφής (“Από Κέκροπος του πρώτου βασιλεύσαντος Αθηνών είως… Αθήνησιν δε Διόδμητου”). Περιέχει, ανάμεσα σε άλλα, σε χρονολογική σειρά, σημαντικά γεγονότα σχετικά με την ιστορία και εξέλιξη της λογοτεχνίας, της μουσικής και του δράματος, την καθιέρωση των εθνικών αγώνων

Η. Χ Παπαδημητρακόπουλος,  Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη ΑΘΩΣ  ΓΥΡΙΖΑ ἀ­πὸ τὸ σχο­λεῖ­ο ἐ­κεῖ­νο τὸ με­ση­μέ­ρι, ἔ­πια­σε ξαφ­νι­κὰ μιὰ μπό­ρα καὶ ἔ­γι­να μού­σκε­μα. Φο­βή­θη­κα νὰ ἀ­κο­λου­θή­σω τὸν συ­νη­θι­σμέ­νο μου δρό­μο κά­τω ἀ­πὸ τὶς με­γά­λες πεῦ­κες καὶ ἔ­τσι πῆ­ρα τὴν γυ­μνὴ δη­μο­σιά, ποὺ κα­τα­λή­γει στὸ χω­ριό. Στὸ χτῆ­μα ἔ­φτα­σα τὴν ὥ­ρα ποὺ ἔ­βγαι­νε πά­λι ὁ ἥ­λιος, καὶ μπῆ­κα μέ­σα σκαρ­φα­λώ­νον­τας πά­νω ἀ­πὸ τὸ με­γά­λο πορ­τό­νι μὲ τὶς βρε­μέ­νες ρο­δο­δάφ­νες. Στὸ πε­ρι­βό­λι ὅ­λα ἦ­ταν γα­λή­νια, φρε­σκο­πλυ­μέ­να καὶ κα­τα­πρά­σι­να, οἱ ἀ­χλα­δι­ές εἶ­χαν ἀ­κό­μα με­ρι­κὰ ἄν­θη, στὰ φύλ­λα τους κρα­τοῦ­σαν χον­τρὲς στα­γό­νες τῆς βρο­χῆς ποὺ γι­ά­λι­ζαν σὰν χάν­τρες. Ἡ τε­λευ­ταί­α βρο­χὴ τῆς χρο­νιᾶς , σκέ­φτη­κα. Τό­τε εἶ­δα τὴν Ἑ­λέ­νη. Ἔ­βγαι­νε ἀ­πὸ τὸν κῆ­πο κρα­τών­τας στὸ χέ­ρι ἕ­να με­γά­λο ἄ­σπρο τρι­αν­τά­φυλ­λο. Ἐρ­χό­ταν πρὸς τὸ μέ­ρος μου ἀρ­γά, ὁ ἥ­λιος στε­φά­νω­νε τὰ μαλ­λιά της, κά­τω ἀ­πὸ τὴν μαύ­ρη πο­διά της πρό­βα­λ