Η σκακιερα
από τη Μαρίνα Νούτσου
Σε μια σκακιέρα υπάρχουν πιόνια με διαφορετικό χαρακτήρα. Τα
περισσότερα είναι απλά και άμεσα αναλώσιμα. Τα εργαλεία για να κινηθεί
το παιχνίδι. Τα υπόλοιπα - πιόνια κι αυτά- είναι εξειδικευμένα.
Πραγματοποιούν μόνο μία εργασία, δεν επιτρέπεται να κάνουν τίποτε άλλο.
Υπάρχουν και δύο περισσότερο πολύτιμα, επίσης, όμως πιόνια. Το ένα
επιτρέπεται να κάνει δύο κινήσεις, το άλλο είναι σημαντικό για να κρατά
το παιχνίδι. Και το παιχνίδι γίνεται για εκείνους που είναι έξω από τη
σκακιέρα και κινούν τα πιόνια, θυσιάζοντας τα αναλώσιμα για να κρατήσουν όσο περισσότερο θέλουν τα πιο πολύτιμα.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί συναινούμε στο να μετατρέπουμε
τα ίδια μας τα παιδιά σε τόσο μονοσήμαντες και μονοδιάστατες
προσωπικότητες. Για να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν σα καλά εργαλεία
από ένα σύστημα; Ποιος μας έπεισε ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από τη
σκακιέρα;
