Αναζητησεις, σχεδον.... συνηθισμενες
Διάβασα αυτό και μου άρεσε: "Ο ορισμός του σοφού είναι: ο άνθρωπος που δεν επιλέγει ποτέ.
Ποτέ δεν επιλέγει το καλό, αντί για το κακό. Απλώς κινείται προς την
κατεύθυνση του καλού. Μοιάζει με ηλιοτρόπιο. Όταν ο ήλιος είναι στην
ανατολή, το λουλούδι στρέφεται ανατολικά. Δεν επιλέγει. Όταν ο ήλιος
είναι στη δύση, το λουλούδι στρέφεται δυτικά. Ακολουθεί τον ήλιο. Δεν
επιλέγει να στραφεί. Δεν αποφασίζει, δεν παίρνει μια απόφαση, δεν
σκέφτεται: Τώρα πρέπει να στραφώ, γιατί ο ήλιος πήγε στη δύση."
Σ΄ αυτό γίνεται λόγος για την ορθή γνώση που αποκτάται μετά από διαλογισμό. Στο Χριστιανισμό είναι η Γνώση του Θεού. Αυτή που έρχεται δι΄ αποκαλύψεως. Απλά τη ζεις. Την κατέχεις.
Αυτή που στηρίζεται στη
δημιουργία και όχι στην τελεολογία. Αυτή που δεν έχει την ανάγκη της
επιχειρηματολογίας, της σχέσης αιτίου-αιτιατού. Όταν απλά ΞΕΡΕΙΣ αυτό
που ΕΙΝΑΙ. Και είναι μια γνώση μακριά από κάθε ορθολογιστικό πνεύμα, από το δυτικό μοντέλο του τρόπου σκέψης. Αλλά, μ΄ αυτό
έχουμε διαποτιστεί και κάθετί έξω απ΄αυτό μας φαντάζει αδιανόητο στη
δική μας διάνοια. Και είναι γνωστό ότι στο πολιτισμικό γίγνεσθαι, πολλές κυρίαρχες ιδεολογίες, είτε κοινωνικές και πολιτικές, είτε φιλοσοφικές και θρησκευτικές, αποπροσανατόλισαν τον άνθρωπο από αυτή την αρχέγονη γνώση, ή ακόμη και την δυνατότητα προσέγγισής της. Για την ευθύνη του διαφωτισμού, έχει χυθεί ήδη πολύ μελάνη.
Το γεγονός ότι καθένας ζητά αποδείξεις δείχνει πως δεν έχει εσωτερική αντίληψη, γνώση, για
οτιδήποτε. Για όλα ζητά αποδείξεις, ακόμη και για την αγάπη. Οι εραστές
ζητούν συνεχώς αποδείξεις. Δημιουργούν καταστάσεις όπου ο άλλος πρέπει να
αποδείξει ότι αγαπά. Κανείς δεν πείθει κανένα, αφού πάντα καινούρια αυλάκια δημιουργούνται που πρέπει ο άλλος να τα γεμίσει με νερό.. Και με τον καιρό βαριούνται και οι δύο αυτήν τη μάταιη
προσπάθεια να αποδείξουν κάτι που δεν χρειάζεται να αποδειχθεί. Η Αλήθεια είναι αυτή που είναι. Όχι αυτή που θα θέλαμε να είναι, όχι αυτή που μας είπαν ότι είναι.
Καὶ ἡ Ἀγάπη ἀλήθεια ἐστὶ. Τὸ φῶς τὸ τῆς Γνώσεως.
