Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 19o ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1922 ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ Εισαγωγή Στις πολυπληθείς ευρωπαϊκές εμπορικές πόλεις του 19ου αιώνα, η διαμόρφωση της αστικής δημόσιας σφαίρας και της κοινωνίας των πολιτών θα καθορίσει το πεδίο δράσης για τον Τύπο, ο οποίος θα κινηθεί με νεωτερικό πνεύμα, θα αξιοποιήσει τα επιτεύγματα στα μέσα μεταφοράς (τρένο), επικοινωνίας (ηλεκτρικός τηλέγραφος), τυπογραφίας (περιστροφικό πιεστήριο) και θα πετύχει μια νέα αντίληψη για την επικαιρότητα και την είδηση. Τα νέα δημοσιογραφικά επινοήματα και είδη (χρήση γελοιογραφίας, διαφημίσεων, ρεπορτάζ), η ταχύτητα διακίνησης των ειδήσεων, ο μετασχηματισμός του ευρωπαϊκού Τύπου σε εμπορική επιχείρηση με τα μεγάλα πρακτορεία και η επίδρασή του στη σχέση πολιτών και πολιτικής, θα καθορίσουν την έννοια της επαγγελματικής δημοσιογραφίας και θα αυξήσουν το κύρος του στην πληροφορία (Jeanneney, 2010: 113-114, Thompson, 1999: 114-138). Στην Ελλάδα, εκδότε

Ιδεολογικές και επιστημολογικές διαφορές στην ελληνική ιστοριογραφία στο μεταίχμιο του 19ου - 20ου αιώνα. Το παράδειγμα του Σπυρίδωνα Λάμπρου και Παύλου Καρολίδη Η ιδέα του έθνους στον ακαδημαϊκό, κοινωνικό και πολιτικό «λόγο» ( discourse) των Σπ. Λάμπρου και Π. Καρολίδη αποτέλεσε το κύριο κίνητρο που συμπόρευσε ή διαχώρισε τους δύο Έλληνες ιστορικούς στην καμπή του 19 ου αιώνα, ενώ η επιστημολογική τους διαφοροποίηση έχει να κάνει τόσο με την ξεχωριστή τους ιδεολογική οπτική, όσο και με τις εξελίξεις της ευρωπαϊκής και ελληνικής ιστοριογραφίας. Η κοινή τους μέριμνα, τόσο για τον ιστορικό προσδιορισμό του «Έθνους», όσο και για την αναζήτηση ενός ιστοριογραφικού επιχειρήματος που θα τεκμηριώνει τις γεωπολιτικές διεκδικήσεις του Έθνους στο παρόν (Κουμπουρλής, 2012: 535) οδηγεί και τους δύο στο να σταθούν εμφατικά στην επίμαχη περίοδο του Βυζαντίου. Οι διαφορές τους από την άλλη, συνοψίζονται, ίσως, στο κοινωνικο-πολιτικό συγκείμενο της «αυτοχθονίας» του πρώτου,