Η γοητεία του σχεδόν συνηθισμένου.

Το Παριον Χρονικον .... Από τότε που ο Κέκροπας εβασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα Κεκροπία ονομάστηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο, έτος ΧΗΗΗΔΠΙΙΙ (1318 έτος)...... .................  έτος 35, όταν ο Ευκτήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. : Ένα αρχαίο χρονολόγιο χιλίων τριακοσίων χρόνων για την Αττική Π άριον Χρονικόν ή Μάρμαρον· μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ελληνική επιγραφή, γραμμένη στην αττική διάλεκτο από άγνωστο συγγραφέα, κατά την εποχή του άρχοντα Διόδμητου στην Αθήνα, το 264 ή 263 π.Χ. Είναι ένας χρονολογικός πίνακας των πιο σημαντικών ιστορικών γεγονότων από την εποχή του Κέκροπα, του μυθικού πρώτου βασιλιά των Αθηνών, μέχρι του Διόδμητου, καθώς αναφέρεται στην αρχή της επιγραφής (“Από Κέκροπος του πρώτου βασιλεύσαντος Αθηνών είως… Αθήνησιν δε Διόδμητου”). Περιέχει, ανάμεσα σε άλλα, σε χρονολογική σειρά, σημαντικά γεγονότα σχετικά με την ιστορία και εξέλιξη της λογοτεχνίας, της μουσικής και του δράματος, την καθιέρωση των εθνικών αγώνων

Η. Χ Παπαδημητρακόπουλος,  Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη ΑΘΩΣ  ΓΥΡΙΖΑ ἀ­πὸ τὸ σχο­λεῖ­ο ἐ­κεῖ­νο τὸ με­ση­μέ­ρι, ἔ­πια­σε ξαφ­νι­κὰ μιὰ μπό­ρα καὶ ἔ­γι­να μού­σκε­μα. Φο­βή­θη­κα νὰ ἀ­κο­λου­θή­σω τὸν συ­νη­θι­σμέ­νο μου δρό­μο κά­τω ἀ­πὸ τὶς με­γά­λες πεῦ­κες καὶ ἔ­τσι πῆ­ρα τὴν γυ­μνὴ δη­μο­σιά, ποὺ κα­τα­λή­γει στὸ χω­ριό. Στὸ χτῆ­μα ἔ­φτα­σα τὴν ὥ­ρα ποὺ ἔ­βγαι­νε πά­λι ὁ ἥ­λιος, καὶ μπῆ­κα μέ­σα σκαρ­φα­λώ­νον­τας πά­νω ἀ­πὸ τὸ με­γά­λο πορ­τό­νι μὲ τὶς βρε­μέ­νες ρο­δο­δάφ­νες. Στὸ πε­ρι­βό­λι ὅ­λα ἦ­ταν γα­λή­νια, φρε­σκο­πλυ­μέ­να καὶ κα­τα­πρά­σι­να, οἱ ἀ­χλα­δι­ές εἶ­χαν ἀ­κό­μα με­ρι­κὰ ἄν­θη, στὰ φύλ­λα τους κρα­τοῦ­σαν χον­τρὲς στα­γό­νες τῆς βρο­χῆς ποὺ γι­ά­λι­ζαν σὰν χάν­τρες. Ἡ τε­λευ­ταί­α βρο­χὴ τῆς χρο­νιᾶς , σκέ­φτη­κα. Τό­τε εἶ­δα τὴν Ἑ­λέ­νη. Ἔ­βγαι­νε ἀ­πὸ τὸν κῆ­πο κρα­τών­τας στὸ χέ­ρι ἕ­να με­γά­λο ἄ­σπρο τρι­αν­τά­φυλ­λο. Ἐρ­χό­ταν πρὸς τὸ μέ­ρος μου ἀρ­γά, ὁ ἥ­λιος στε­φά­νω­νε τὰ μαλ­λιά της, κά­τω ἀ­πὸ τὴν μαύ­ρη πο­διά της πρό­βα­λ

                                 Ο ΓΕΡΟΣ ΙΤΑΛΟΣ (Αφιερωμένο σε εκείνον τον μοναχικό γέρο που βρέθηκε άξαφνα μπροστά μου στα στενά της Ρώμης) Με’ να καπέλο πράσινο ψηλό γεμάτο λάσπη, Με ένα βιολετί παλτό μακρύ μισοσχισμένο, Σαν να μην είχε προορισμό , στο μαύρο μονοπάτι, Τον ξαναείδα μόνο του σε μια γωνιά κρυμμένο. Εμαραμένο   έναν ανθό είχε ψηλά στο πέτο, Ήτανε χρόνια μόνος του και χρόνια ξεχασμένος, Είχε ένα σκύλο συντροφιά, για όπλο ένα στιλέτο, Αιώνιος περπατητής μα και καταραμένος. Καταραμένος να πονά και μόνος να γεράζει Πάντα σε πόλεις άγνωστες να βρίσκεται σαν ξένος, Συνέχεια κάτι να ζητά, κάτι να τον τρομάζει Και στην απάτη του βαθιά να’ ναι φυλακισμένος. Κλαίει ουρλιάζει σιωπηλά για όλα μετανιώνει, Βιάζεται, τρέχει, προσπερνά, μα ξέρει έχει αργήσει, Μια πληγή απ’ τα παλιά τη σκίζει την ματώνει, Χωρίς αγάπη δέχεται πως δεν μπορεί να ζήσει. Πίσω απ’ τα στρογγυλά γυαλιά, το βλέμμα του υψώνει Ντυμένος χρώματα παλιά, στα χέρια

                                                    ΕΝΑΣΤΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ                          Στίχοι, απαγγελία, οπτικοποίηση: Λουκία Κονιδάρη

                Απο την απωλεια στην απολαυση Η Αλεξάνδρεια που φεύγει, την Αλεξάνδρεια που χάνεις Μετακίνηση της ενέργειας και αντίδραση σε μια δράση. Από το «φεύγει» στο «χάνεις».  Από το τρίτο πρόσωπο και την α-μετοχή στην ευθύνη, έως το δεύτερο πρόσωπο και τη συμμετοχή στη συνευθύνη. Τότε και μόνον τότε μπορείς να αποχαιρετήσεις την Αλεξάνδρεια που.... δε φεύγει, αλλά τη εσύ τη χάνεις. Η εσωτερική ελευθερία συντιθέμενη από την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητα, προσφέρει μια στάση ψυχής και πνεύματος που οδηγεί στην ενόραση. Έξω λοιπόν από τη διανόηση και τις επιταγές της, η παραδοχή της απώλειας είναι θέμα βαθιάς ετοιμότητας. Η Αλεξάνδρεια φεύγει….!!!   Η αίσθηση αυτή είναι προϋπόθεση για μια πραγματική εκτίναξη της ελευθερίας: Δυναμικά και ενεργητικά, δεν επιτρέπΕΙΣ την απώλεια, αλλά τη μεταμορφώνΕΙΣ σε απόλαυση. Η απόλαυση του θιάσου, είναι ζήτημα πνευματικής, αλλά όχι διανοητικής επιλογής.  Και ο αποχαιρετισμός, θέμα εσωτερικής ανάτασης. Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Απο την απωλεια στην απολαυση Η Αλεξάνδρεια που φεύγει, την Αλεξάνδρεια που χάνεις Μετακίνηση της ενέργειας και αντίδραση σε μια δράση. Από το «φεύγει» στο «χάνεις».  Από το τρίτο πρόσωπο και την α-μετοχή στην ευθύνη, έως το δεύτερο πρόσωπο και τη συμμετοχή στη συνευθύνη. Τότε και μόνον τότε μπορείς να αποχαιρετήσεις την Αλεξάνδρεια που.... δε φεύγει, αλλά τη εσύ τη χάνεις. Η εσωτερική ελευθερία συντιθέμενη από την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητα, προσφέρει μια στάση ψυχής και πνεύματος που οδηγεί στην ενόραση. Έξω λοιπόν από τη διανόηση και τις επιταγές της, η παραδοχή της απώλειας είναι θέμα βαθιάς ετοιμότητας. Η Αλεξάνδρεια φεύγει….!!!   Η αίσθηση αυτή είναι προϋπόθεση για μια πραγματική εκτίναξη της ελευθερίας: Δυναμικά και ενεργητικά, δεν επιτρέπΕΙΣ την απώλεια, αλλά τη μεταμορφώνΕΙΣ σε απόλαυση. Η απόλαυση του θιάσου, είναι ζήτημα πνευματικής, αλλά όχι διανοητικής επιλογής.  Και ο αποχαιρετισμός, θέμα εσωτερικής ανάτασης.     Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον